را شاد سازم ..گفتم او خودش گل است.

خار گفت من را بفرست تا به چشم دشمنانش فرو روم.گفتم او آنقدر

مهربان است که دشمن ندارد.

بلبل گفت من را بفرست تا تا با آوازم او را شاد سازم.گفتم او خودش

صداست.

ناگهان صداي قلبم به گوشم رسيد. صداي تاپ تاپ قلبم بود که مي گفت

مرا بفرست تا دوستش بدارم

می درخشد خورشید

می وزد باد سحر

 این دل من اما

                پشت پرچین خیال

                                    می خواند از سیاهی شب

آسمان ابری نبود

اما من به بن بست سرد ترس رسیده بودم

شاید امشب عبور سبز تو مرا روشنایی بخشد

و بگذارد مهتاب صورتم را نوازش کند

شاید امشب عبور تو از این شهر غم گرفته آسمان قلبم را به لرزه درآورد

و چشمانم را بار دگر از هجوم اشک های تلخ برنجاند

شاید امشب پرنده ی سبک سر خیالم به سویت پر بکشد

و شاید امشب آخرین شب باشد....

تقدیم به او که حتی دوریش حس زندگی می بخشد،کسی که تپش های قلبش فاصله ها را

در هم می نورد و اوج زندگی را قلم می زند.

.

کسی که کلامش اهورایی است و سکوت تلخش از مهری شگرف خبر می دهد.

نگاهش به فروغ خداوندی شبیه است و نجابتش از خورشید سر چشمه می گیرد.

باز از تو می نویسم،تویی که چراغ زندگی را روشن نمودی و در قعر نا امیدی اوج صفا را

معنی کردی.

من از تو می گویم:

از نیلوفر وحشی،زنبق های وحشی،یاس کبود،اطلسی های سفید،

از تو غریب آشنا،از سینه ای چاک ،عشقی آتشین و پاک.

نگو که با یاس های صورتی نسبتی نداری،با اقاقی ها همسایه نبودی و با آوای

نم باران بر کویر حسرت دلم نباریدی و با دم مسیحایی بر کالبد بی روحم ندمیدی.

ای مقدس،ای دریایی،آبی بیکران وفا،ای مغرور سر فراز...

من زیباترین کلماتم را در گلدانی کاشته ام،هر شب با احساسم آبیاری می کنم و

منتظرم تو بر گردی تا با هزارو یک عشق تقدیمت کنم،پاک وبی ریا،ساده ولی زیبا

 

پس بیادم باش و فراموشم مکن...